Kafejka

Luksemburg

Umieszczona na lekkim wzniesieniu za basenem. Otaczają ją wysokie drzewa owocowe i skalniaki z przeróżnymi kwiatami. Całość utrzymana w drewnie i stosunkowo ciepłej kolorystyce. Przyjemna atmosfera z czterech stron świata sprawia, że można w niej przesiedzieć całe dnie. W zależności od pory roku serwowane są różne potrawy, drinki i desery.
Organizowane są karaoke, konkursy tańca i różne imprezy okolicznościowe.

Luksemburg

Felek i Lu weszli powoli do Kafejki. Była prawie pusta, nie licząc kilku wielbicieli pływania w zimie. Lu został usadzony przy stoliku oddalonym od reszty. Cały czerwony zaczął czytać kartę dań.
- C-co bierzemy?

Polska

- Nie wiem co ty bierzesz. Ja zamówię czekoladę i kremówkę - zaśmiał się.
Zdjął z siebie płaszcz i powiesił go na oparciu krzesła. Założył sobie włosy za ucho i uśmiechnął się do Lu. Zadzwonił ktoś do niego, jednak odrzucił połączenie widząc, że to Kaczyński. Miał teraz inne rzeczy do roboty niż słuchanie jego teorii spiskowych.

Luksemburg

Ściągnął kurtkę, zostawiając sobie szalik i przeglądnął kartę.
- Nie odbierzesz? - przerzucił kilka stron dalej.
- Ja... - wydął policzek zachowując się niczym niezdecydowane dziecko. - ...ja chcę kakao, o! I... i... naleśnika. - uśmiechnął się szeroko wsuwając okulary z powrotem na nos.

Polska

Feliksa już nie było. Zamawiał dla nich jedzenie, doskonale wiedząc co chce Lu. Po prostu pojawił się w kilka sekund przy ladzie i właśnie czarował kasjera. Przypadkiem udało się oczarować także kelnerkę, dzięki czemu dostali zniżkę. Przez chwilkę jeszcze stał tam, dzięki czemu dostał lody we wszystkich smakach jakie mieli gratis. Dla pierwszych klientów.
- No Lu. Mam nadzieję, że lubisz lody - uśmiechnął się, opierając głowę na ręce. Nie zauważył nawet, że użył swojego czaru ,,casanovy". Po prostu przed chwilą serwował taki uśmiech i jeszcze tego nie zmienił.

Luksemburg

Luka patrzył na Felka szeroko otwartymi oczami i czerwonymi rumieńcami. Nie wiedział jak się zachować, co powiedzieć, po prostu się gapił.
- Um... L-lubię. - zaczął zawijać włosy na palec. Zabrał się za powolne picie kakao spoglądając co jakiś czas na niego.
- A-ano?

Polska

Zauważył minę Lu i od razu się poprawił. Wrócił właściwy, szeroki, lekko nieprawdziwy lecz typowy dla niego (głupkowaty) uśmiech.
- No to mamy lody we wszystkich smakach - mruknął bębniąc palcami o blat stołu.
Dopiero po chwili wziął się za kremówkę. Zawsze najpierw wyjadał krem z środka, by potem zabrać się za ciasto francuskie z karmelem.

Luksemburg

Chłopak zaśmiał się widząc poczynania Felka. Dziwna sztuka wyjedzenia kremu ze środka ciastka sprawiała, że cały się w nim paprał. Lu zaśmiał się cicho.
- Masz k-krem. O, tutaj. - nachylił się nad stołem i starł słodkość z policzka blondyna. Zaraz potem zlizał krem z palca i zabrał się za naleśniki.

Polska

Ustawił usta w dziubek.
- Mówisz?
Zabrał się jednak zaraz z powrotem za czekoladę. Dalej bębnił palcami o stół w rytm powolnej melodii płynącej z głośników.

Luksemburg

Zanim się zorientowali na talerzu chłopaka nie było już ani jednego naleśnika. Opatulił się bardziej szalikiem i przyglądał Felkowi. Uważał, że był okropnie miłą osobą i trochę mu było głupio, że prosi go o tyle rzeczy.
- Dz-dziękuję, że znalazłeś d-dla mnie czas. - lekko się zarumienił i zaczął się bawić serwetkami.

Polska

- Och, nie ma za co - poszedł po lody.
Wrócił z dość dużym pucharkiem i postawił go dokładnie miedzy nimi.
- Mam totalną nadzieję, że będzie smakować - uśmiechnął się szeroko.

Luksemburg

Oparł głowę na rękach i uważnie przyglądnął się deserowi.
- Smacznie w-wygląda. - nabrał trochę słodkości i z przyjemnością ją zjadł. Oblizał usta i niewinnie spojrzał na chłopaka. - Smakuje, smakuje~ - zaśmiał się machając w powietrzu łyżeczką.

Polska

Nie rób tak, nie rób tak, nie rób tak! chłopak również wziął się za jedzenie. Lekko zarumieniony, jednak udawał, że nic nie czuje. Lody przyjemnie zacierały to uczucie.
- Mhm. Cudowane

Luksemburg

- Um... Jakie to są? - wskazał łyżeczką na jasno-zielone lody. Wziął na sztuciec kolejną porcję bakaliowych lodów szeroko się uśmiechając. Rumieniec jednak wciąż nie chciał opuścić jego bladych policzków. Swoje zakłopotanie maskował po części zabawą serwetkami, z których powstawały różne dziwne kształty.

Polska

Dziabnął pokazany kolor.
- Na stówę to jest wymyślone przez anglików. Skarpetkowa mięta z dodatkiem kawałków czekolady i... czuję posmak toffi - dziabnął jeszcze raz. - Tak to zdecydowanie toffi!
Uśmiechnął się rozbrajająco i zabrał za czekoladowe lody które kusiły go już dłuższy czas. Starał się nie zwracać uwagi na rumieńce chłopaka.