204 Rzeczpospolita Polska

Fela

-Wsłuchaj się w głos serca... - złapała jego dłoń i ułożyła w owym miejscu. Lekko ją ścisnęła. Pogłaskała go po policzku.

Polska

- To zabrzmiało totalnie dziwnie siostra - powiedział psując całą atmosferę chwili. Przytulił się do niej. - Chciałbym by dał mi szansę - mruknął cicho w okolice jej ucha. Nawet nie wiedział czy słyszała - tak było dobrze. - Powiedziałem, że mu prędzej zaufam. Nawet prędzej niż sobie. Ale... Wyciągnij mnie z tego, jeżeli czegoś złego nie zauważę...

Fela

Warknęła coś cicho, kołysząc się z nim lekko. - Widocznie na ciebie nie zasługuje, skoro ten nadęty kurwa snobek łamie ci serce ,nie wiedząc o tym. - wstąpiła w nią dziwna agresja. Mogła by załatwić każdego, kto zechciałby go skrzywdzić.

Polska

Zaśmiał się lekko ochryple.
- Skoro nie wie to nie jego wina... a poza tym... -odsunął się od siostry i uśmiechnął drapieżnie. - Fajnie będzie znów go po uwodzić... Szczególnie, że Anglia w życiu sobie nie da rady z własnymi uczuciami - zaśmiał się delikatnie. Znów ożył w nim urok cnotliwego chłopca. A w dodatku bardzo słodkiego. - Trzymaj za mnie kciuki - pocałował siostrę w czoło

Fela

- E, co ty? Znowu mnie zostawiasz?
W tym pytaniu zawarte było drugie dno. "Fajnie będzie znów go po uwodzić..."... Zraniło ją to. Poczuła się tak, jakby znów miała go stracić. Tak jak w tedy.

Polska

Lekko spochmurniał. Z niego zawsze dało się czytać jak z otwartej księgi, niestety. Złapał delikatnie jej dłonie i splótł ich palce.
- Czterdzieści dwa lata... - powiedział. - Odeszły. I już nigdy więcej nie wrócą. Wiesz jednak, że każde z nas ma swoje, generalnie różne życie. Własne uczucia, żywione do innych osób... - zarumienił się. Rzadko wygłaszał takie mowy. - Jeśli w dodatku zostanę wujkiem, to będę spędzał z wami dużo czasu... Jeżeli będzie ślub - mrugnął do niej porozumiewawczo. - Ale pamiętaj, że choć jesteś moją siostrą, to totalnie ja Prusa nie lubię. I będę dzielić czas tak, aby na każdego starczyła chwilka.

Fela

- To nie będzie już to samo... przez... przez ten krótki czas od kiedy wróciłeś do Polski...ja.... nie zdążyłam się nacieszyć twoją bliskością. Kiedy ty byłeś w Anglii , teoretycznie nie miałam nikogo. Kompletnie nikogo. Prawie że się nie widzieliśmy. - czuła gulę w gardle. No pięknie, zaraz nie wytrzymam, westchnęła w myślach. - Nawet Gilbert mi ciebie nie zastąpi...

Polska

- Siostra. My totalnie jesteśmy państwem Polskim. Dla ciebie mógłbym zrezygnować z Arthura. Ale wiesz również, że jeżeli sprawa się wyda i okaże się... - zarumienił się bardziej. - No sama wiesz co, to już nie będzie tak łatwo. W końcu od tego zależą całe stosunki - westchnął ciężko. - Pamiętam, że byłem tylko przez chwilkę. Ale nie mogłem wrócić, ponieważ na twoich ziemiach ja nie byłem bezpieczny. Tęskniłem... - przytulił ją mocno. - Czasu nie cofniemy, uczuć nie zmienimy.

Fela

-...ale pustka pozostanie. Wiesz jak mi było ciężko? Każdy dzień, każda godzina... każda chwila samotności dawała mi się we znaki. Byłam już na granicy szaleństwa. Czułam się jakby była tylko połowa mnie. To było.... straszne.

Polska

- Felicjo - zaczął. - Ja czułem dokładnie to samo. Tyle, że ja na przymus to zapełniłem i widzisz, że mam teraz kłopoty sam ze sobą - głaskał ją uspokajająco po plecach. - Wybacz mi. Ta samotność istniała, ponieważ o mnie wiedziałaś. Nie byłoby jej, gdybyś myślała, że jesteś jedynaczką.

Fela

- ...nawet tak nie mów. Przynajmniej wiedziałam, ze mam dla kogo żyć. A gdybym nie wiedziała o tobie to.... pomyśl, co byś zastał po powrocie? Wrak dawnej świetlności. Nicość. Kompletna nicość. To, że wiedziałam, żegdzieś jesteś, dawało mi siły. Nie na tyle dużo by się dźwignąć, ale i nie na tyle mało ,by się poddać.

Polska

- Cholerny komunizm. Szkoda, że nie uznawaliście rządu Londyńskiego, który był realną władzą w czasie II Wojny Światowej. I szkoda, że Sikorski zginął na Gibraltarze - chłopak posmutniał. - Siostra, a może tak... Nie będziemy gadać o przeszłości bo to tylko boli. Trzeba, trochę, ten tenges, zająć się odbudową naszych ziem, nie sądzisz? Poprawą układów sąsiedzkich, czy cu... Komorowski na razie siedzi cicho... Więc po prostu odpocznijmy.

Fela

Kiwnęła głową, wtulając się w niego. Feliks zawsze potrafił ją pocieszyć. Tylko dlaczego ona nie potrafiła o tym zapomnieć? Czemu nawiedzały ją te sny? Ściągnęła lekko brwi.
- ...brat... kochasz mnie? - zapytała cicho, dla pewności.

Polska

- Kocham cię - powiedział pewnie. - Jesteśmy rodziną, totalnym państwem Polskim i kurna się nie damy zgermanizować, nie będą nami wyspiarze pomiatać, Ruskim to my odetniemy gaz, a Litwa niech się wypcha i przejedzie na tych kontaktach z Białorusią~! Skoncentrujmy się na Euro, planach świątecznych... A ja pomyślę jak wyciągnąć Anglię z pokoju i wrzucić go w zaspę - dokończył stwierdzenie swym jak zawsze ambitnym i bezsensownym planem.

Fela

- ...tak jak do tego jeziora? - uśmiechnęła się. - Wiesz, z Ruskimi to się coś wykombinuje, pociągnie się rury jakoś tak na około. Litwini to też debile, skoro wolą Białoruskich, a Euro... a Euro to totalnie się uda. Święta.... cóż... - spuściła wzrok. - Szczerze to nie pamiętam ostatnich jakie obchodziłam.