204 Rzeczpospolita Polska

Fela

- Nie fair to jest to, że się nie widzieliśmy tyle czasu. Nie ma takiego bicia. - przewróciła oczami. - Jak już powiedziało Ci to coś, jestem Felicja. - wyszczerzyła się do dziewczyny.

Luksemburg

- M-miło mi. Lulu. - wyciągnęła delikatną dłoń w stronę dziewczyny. Nie lubiła swojego pełnego imienia więc przedstawiała się zdrobnieniem. Spojrzała na rodzeństwo.
- To może ja wam nie będę przeszkadzać. - Obdarzyła ich delikatnym uśmiechem i poprawiła znów okulary.

Polska

- Oj, gdzie tam nie przeszkadzasz~! - zaśmiał się szczerze. - Ja tam bardzo lubię gdy mnie ktoś odwiedza. Wiesz, tak totalnie nie muszę być sam - wyszczerzył się od ucha do ucha. - I w ogóle, jak ktoś mnie słucha i rozumie, nie tak jak ona... - szturchnął siostrę w ramię z miną: ,,Jakby co to ja tylko żartuję".

Fela

- Ej no! Ja cię zawsze słucham! No, prawie zawsze. Słucham jak mówisz coś mądrego, a to jest rzadkość. - uśmiechnęła się do niego złośliwie.

Luksemburg

Zaczęła się szczerze śmiać.
- Fajnie jest mieć rodzeństwo. - wstała z łóżka i poprawiła sukienkę. - Dawno się nie widzieliście, więc pogadajcie. J-jakby coś jestem w pokoju 113. - obdarzyła polaków słodkim uśmiechem i powolutku wyszła z pokoju machając łapką.

Polska

- Jasne, odwiedzę cię niedługo - odmachał jej i zwrócił się do siostry. - Sama nie gadasz nic wiele mądrzejszego, bo jak chcieć o czymś poważniejszym to generalnie rumienisz się i zwiewasz bądź zmieniasz temat. - Położył dłonie na biodrach i pochylił się do przodu by być bliżej siostry. Jednocześnie sam uśmiechnął się, był pewny swoich racji i uparcie przy nich obstawiał.

Fela

- Ha, jasne. - wyszczerzyła się, robiąc krok do przodu. - Nie zapominaj, że to JA jestem mądrzejsza. I ładniejsza. - odgarnęła dłonią włos.

Polska

To o wyglądzie go zabolało. Byli identyczni, w końcu różnili się tylko płcią.
- Ale TY jesteś MOJĄ wojenną KOPIĄ~! - odwrócił się do dziewczyny tyłem i podszedł do okna. Nienawidził tego, że to ją wszyscy bardziej lubią. W końcu on sam walczył za tego dupka, to on miał unię z Licią, to on pokonał Krzyżaków, to on bił się z Rosją i Niemcami. To Feliks zrobił więcej dla nich wszystkich. Pomógł Ameryce uzyskać niepodległość, czy ochronił Anglię przed Ludwigiem. On, nie jego siostra~!

Fela

Ściągnęła lekko brwi. Podeszła do niego i oplatając dłońmi w pasie, wtuliła w jego plecy. - Braciszkuuuu...przepraszam. Wiem, że to ja jestem czarną owcą w rodzinie.

Polska

- Totalnie to... Nie jesteś siostra... - uśmiechnął się pod nosem. - Dałaś sobie radę, ile lat beze mnie, a jedynie z zdawkowymi informacjami od rządu. My po prostu mamy pecha~! - zaśmiał się szczerze. - Ty miałaś na łbie ,,Ludwisia" i Ivana, a ja musiałem udowadniać z Anglią Alfredowi, że coś jeszcze tu znaczymy... - odwrócił się przodem do niej. Objął siostrę i zaczął głaskać jej włosy. - A potem ten cały totalnie durny komunizm...

Fela

Wzdrygnęła, krzywiąc się. Nie lubiła gdy o tym mówiono. - Nie przypominaj mi... to nigdy nie powinno się stać. Niczym nie zawiniliśmy.

Polska

- Wiem. Ale ciesz się, że nas do ZSSR nie włączyli, wtedy byłoby gorzej - zamknął oczy. - Ale będzie dobrze. Totalnie jesteśmy jak feniksy~! I nie da nas się pokonać - zawołał z pasją, uczuciem. - I zawsze dostaniemy to czego chcemy~! - spojrzał na nią, z wielkim uśmiechem pt: ,,Wielki Brat wie o wszystkim".

Fela

Odwzajemniła uśmiech i cmoknęła go w nos. - Kochany jesteś. Zawsze umiesz poprawić humor.

Polska

Zarumienił się.
- Oj nie tylko tobie poprawiałem humor~! - zaśmiał się nerwowo drapiąc po tyle głowy. Głupio się czuł wspominając te wszystkie dawne chwile. - Ale to już było i nie wróci więcej... - zabrzmiał w tym zdaniu smutek. W końcu to była tylko przeszłość, stracone chwile.

Fela

Spojrzała gdzieś w bok. Po chwili coś zaświtało jej w głowie. Złapała go za ręce i wyciągnęła na środek pokoju, wirując z nim.