204 Rzeczpospolita Polska

Polska

- Hę? - zupełnie nie wiedział co się dzieje. Dał się jednak porwać swojej siostrze, w końcu jej ufał. Najwyżej potem wymierzy stosowaną karę~! Uśmiechnął się więc tylko nieśmiało.

Fela

- Ej no, nie mów, że nigdy nie tańczyłeś! - parsknęła śmiechem. Zakręciła się wokół niego, uśmiechając pogodnie.

Polska

- No kiedyś... Nie każ mi opowiadać jak mnie Francis tańczyć uczył - popatrzył na nią błagalnie. Cóż czasy napoleońskie i bycie kochankiem Francuza do czegoś zobowiązywały. Ale wiedział, że mimo dalszych korepetycji udzielonych przez jednego z niepisanych wrogów Francji ten jednak już nigdy z nim nie zatańczy. Zdolności tańczenia są prawie równe tym piłkarskim-taka smutna prawda.

Fela

Zrobiła lekko skwaszoną minkę. Puknęła go palcem w nos. - Jak nie będziesz umiał tańczyć, to jak ty sobie na swoim weselu poradzisz, he? - zatrzymała się za nim i wskoczyła mu na plecy.

Polska

Złapał ją szybko rękoma i spróbował nie utracić równowagi. Na razie mu to wychodziło. - Ciekawe kto by tam chciał ze mną być. Ale nauczę się tańczyć do twojego wesela i zobaczysz~! Generalnie zatańczę ci z narzeczonym o~! - zaśmiał się. - Ale najpierw z tobą, generalnie narzeczonego wrzuci się w stół z wurstami albo co... - udał na chwilę na zamyślonego. - Mów siostra, kto jest twoim narzeczonym...? - obkręcił się dookoła własnej osi.

Fela

- Oj tam, wierz, wiele osób by się z tobą związało...
Szybko kalkulowała jego wypowiedź i zatrzymała się przy momencie wspominającym o...wurstach?!
- Że co?! Brat, ty sugerujesz... nie... ja nie chodzę z Gilbertem! Ani Ludwigiem! - zarumieniła się gwałtownie. - Nie mam narzeczonego!

Polska

- Co? Ale z tymi wurstami to było, że Niemców nie lubię... - spojrzał na jej rumieńce. Ułożył sobie równiutko jej wypowiedź i aż mu szczęka opadła. - No siostra nie mów, że się bujasz w Pruskiej zarazie... - spojrzał na nią z lekkim niedowierzaniem. I tak nie uwierzy, jeżeli zaprzeczy, więc dorzucił coś na zaczepkę by trochę odejść od tematu. - I, że totalnie niby u kogo ja miałbym szanse?

Fela

Warknęła coś w odpowiedzi. No ładnie, to się wpakowała. - Lubię go, to źle? -odsunęła się od niego i ze skrzyżowanymi na piersi rękoma usiadła na podłodze. - Praktycznie każdy.

Polska

- Oj tam. Póki cie nie zacznie zdradzać i oszukiwać jak mnie to nie ma sprawy - wzruszył ramionami. - A to tak totalnie ,,praktycznie każdy" to znaczy ,,nikt" - usiadł przed nią po turecku. - Co no kurdę, z Lićkiem się pokłóciłem, z Niemcami choć jest lepiej nie jest dobrze. Że nie wspominajmy o Rosji. Mój rząd ma ochotę lizać generalnie sama wiesz co Ameryce, a Alf ma no wiesz... Nikt nie zostaje.

Fela

Przytuliła go mocno. - Nie myśl o tym w taki sposób. Jest jeszcze wiele innych. - przeczesała mu włosy. - Nie powinniśmy się w ogóle kłócić ani nic. Jesteśmy rodziną, musimy się wspierać. -wtuliła policzek w jego czoło.

Polska

- Ale inaczej nie da się myśleć... - przytulił się do siostry. - No bo wiesz, nie mamy żadnego asa w rękawie by ktoś chciał z nami współpracować. Uczucia nic nie dają w stosunku do pozycji... - westchnął. - Czujesz gdzieś tam w środku z kim ludzie chcieliby współpracować? - zapytał, kładąc jej rękę na swojej piersi tuż przy sercu. - A kłócimy się, bo oni nie są zgodni. Wiesz to.

Fela

- Wiem... ale teraz już cicho. - połorzyła mu palec na ustach. - Zero złych myśli. Nie zadręczaj się tym, żyj chwilą. Byliśmy, jesteśmy i będziemy potęgą, rozumiesz? - zaczęła coś cicho nucić, głaszcząc go po głowie.

Polska

Ułożył głowę na jej ramieniu i przymknął oczy. - Rozumiem. Zero złych myśli. Każyy kogo sobie wybiorę będzie mój. Totalnie~! Prócz Prus - wyszczerzył ząbki, choć dziewczyna nie mogła tego widzieć. A może widziała? Nieważne. Ważne było, że obejmowała go i była blisko... Że nie był sam~!

Fela

- Dokładnie. Możesz mieć każdego. - szepnęła.
Kołysała się z nim spokojnie niczym matka z dzieckiem. Sama nie wiedząc dlaczego, zaczęła cicho nucić Rotę.
- Nie damy miana Polski zgnieść, nie pójdziem żywo w trumnę...

Polska

Wsłuchał się w jej głos. Sam w końcu nie umiał śpiewać, no chyba, że pod prysznicem, albo dręcząc któregoś z sąsiadów. Tak, Ludwig go ganiał po resztach Warszawy za śpiewanie piosenek patriotycznych. No cóż. Taki już był. Miał ochotę pójść spać, więc by pokonać senność zaczął nucić coś innego.
- ...spitfire w lot na grzbietach gnać messerschmittów... - no cóż.
Człowiek może mieć własne odchylenia, nieprawdaż?