204 Rzeczpospolita Polska

Polska

- Mów co chcesz wiedzieć. Ja tak na serio chciałem wiedzieć tylko to. I... Tak na serio, chcę byś wiedziała, bo nie mogę nic przed tobą ukrywać... W końcu nie było mnie 42 lata... Póki Ivan nie zabrał całkiem swoich wpływów...

Fela

- Na razie nie będę cię naciskać. Ale wiesz co? Możesz mi zrobić masaż. - uśmiechnęła się do niego wesoło. Za bardzo się martwisz, kochanie, rzuciła w myślach.

Polska

- Cisnąć kurna. Masażu nie ma w cenie, możesz tylko mnie pytać. Siostra serio, chciałbym ci to jakoś normalnie opowiedzieć, ale nie umiem. No bo o Francji, Prusach czy Litwie, to wiesz, bo to było nagłośnione... Jak z Rosją - skrzywił się. - A zawsze jest łatwiej, gdy totalnie z kimś dzieli się przeszłość.

Fela

Westchnęła i spojrzała na niego uważnie. Usiadła i oparła się o jego bok. - Mów co ci leży na sercu. Wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko. Na dobre i na złe. Brat, nie duś tego, błagam. - spojrzała na niego z nadzieją.

Polska

Pokręcił głową.
- Musisz zadawać konkretne pytania. Obiecałem, że nie będę kłamał. Ale wiesz, że musisz zacząć od początku by zrozumieć. Więc proszę, pytaj. Inaczej nie umiem.

Fela

- Uhm... od... od czego to się zaczęło? To uczucie? - objęła go ręką, przytulając do siebie. Nigdy nie umiała rozmawiać z nikim o takich sprawach.

Polska

Zarumienił się nieznacznie.
- Od tego jak postanowiliśmy być sojusznikami. Tyle, że Brytyjczycy ciągle pamiętali, że Polacy walczyli po stronie Alfreda w czasie wojen o niepodległość Ameryki oraz z Napoleonem, przeciwko nim. Ale dali nam nadzieję. A wiesz czym to skutkuje: Litwa dała mi nadzieję na pokonanie Prus - unia, Francja na wolność - kochankowie...

Fela

Chwilę siedziała z nim w bezruchu. - I to to? Ten sojusz? Przecież... coś musiało się między wami stać. Nie można się w kimś zakochać z powodu politycznego... tak myślę. Co między wami zaszło poza tym?

Polska

- Fela... Bo widzisz... Dał mi nadzieję. Zaczarował mnie... - uśmiechnął się do niej i przytulił siostrę do siebie - był miły. I zaufał mi, nie raz. I... wylądowaliśmy raz w łóżku... Znaczy spaliśmy wiele razy... Ale wtedy był 15 września... I mój dywizjon był najlepszy, no i ten jeden raz tak to się skończyło... - westchnął cicho cały czerwony.

Fela

- Rozumiem... ale musiało ci być przy nim... z nim... dobrze. Gdyby było inaczej, nie zachowywałbyś się tak. Brat, ty go nadal kochasz. I to cholernie. - mruknęła mu w obojczyk.

Polska

- Siostra... On nigdy nie okazał nawet najmniejszą cząstką siebie, że mu zależy... na mnie - wyszeptał z rezygnacją. - Kurde po 42 latach z nim, to tak łatwo zapomnieć... Dobra wiem, to niby krótko jak na nas - państwa. Ale w końcu potem już z nikim nie byłem nie?

Fela

- Powiem ci coś - to, że nie okazał, nie znaczy, że nie czuje. On... cóż, jest dość zamkniety w sobie. Gdyby wrzeszczał na prawo i lewo wszystko to co w sobie trzyma, to czy dalej byłby dżentelmenem? Musi trzymać fason. Może i nie przeżyłam tyle co ty, może i jestem tylko twoją marną kopią, ale wiem co mówię

Polska

Przywalił jej w łeb.
- No z tą marną kopią to przesadziłaś - zaśmiał się. - Ale... - zaciął się. Niby to miało sens, tylko... - dlaczego ukrywał by to przede mną. Lulu się zapiera, a Francis doskonale wie, że ona go kocha, bo na stówę mu to powiedziała... Tak samo jest z tobą i Prusami, powiesz mu, bądź powiedziałaś, że ci się podoba. I jestem pewien, że ty jemu też skoro mało nie wylądowaliście w łóżku...

Fela

- Ała! - objęła rękoma głowę, patrząc na niego spod byka z rumieńcem na twarzy. - Dlaczego? Bo uważał, że byś się przestraszył. Czy to by tak nie wyglądało? Całe życie nic "większego" między wami się nie działo i nagle "Feliks, kocham cię"? Uznał, że to nie wchodzi w grę. Musisz z nim szczerze porozmawiać. Jak nie ty to ja. Jeśli mi pozwolisz. A co do Gilberta to... to nic. Jesteśmy tylko znajomymi. - spuściła głowę.

Polska

- Znajomymi - szturchnął ją w ramie. - Porozmawiać będzie ciężko. Prusy zmarł w 1947 roku, co go trochę połamało... - popatrzył na siostrę. - Byli długo sojusznikami i byli sobie dość bliscy... a jak Gilbert wrócił żywy, to już nigdy się tak ze sobą nie zadawali. A jak sama stwierdziłaś ,,nic "większego" między nami się nie działo" więc zapomniał - wzruszył ramionami.