204 Rzeczpospolita Polska

Polska

Brat wrócił do pokoju po kwadransie i co zobaczył? Siostrę płaczącą w kącie jego pokoju. Postawił butelkę ładnie zapakowanej wódki na stole i szybko znalazł się przy niej tuląc ją.
- Siostra... Totalnie co się stało?

Fela

Załkała w jego ramię. Przylgnęła do niego szczelnie, trzęsąc się.
- Braaaat.... - chlipnęła, dalej łamiącym się głosem. - Prze...przepraszam! Ja... j-ja... - znów wybuchła. Uspokajanie jej zawsze było trudnym wyzwaniem.

Polska

Feliks zrozumiał o co jej chodziło. W końcu... nie był debilem w tej jednej sprawie - znali się, choć to było tak niewiele. Dziewiętnaście lat.
- Daj spokój siostra. Totalnie wiem, że twoja bliższa znajomość z Anglią jest tak bardzo wielka jak moja miłość do Rosji... - westchnął.
Usiadł obok i przetransportował ją na swoje kolana.
- Daj spokój - wyszeptał jeszcze raz - to nie ma sensu.
Tak właściwie nie wiedział, czy mówi o płaczu siostry, czy może o swoich uczuciach...

Fela

Objęła go za szyję, zaciskając dłonie na jego bluzce. Serce wyrywało się z jej piersi jak oszalałe, rozpaczliwie trzepotało skrzydłami. Po kilku minutach, może i godzinach , ucichła. Pociągała jeszcze nosem, ale nie roniła przynajmniej potoków łez. Spojrzała na niego z wdzięcznością.
Zrobiła coś, czego nigdy by normalnie nie zrobiła.
Delikatnie , najdelikatniej jak umiała cmoknęła go w usta, rumieniąc się. Modliła się by uznał to jako rodzinny gest.

Polska

Przewrócił oczami.
- Z której strony wyglądam na Prusy? - spytał z ujmującym uśmiechem zawodowego podrywacza. Jednak to nie był ten uśmiech, który stosowała na angielskich dziewczynach by trochę po denerwować Brytyjczyka. Tamten był 100 razy bardziej uwodzicielski. - Dobra, wiem, z żadnej. Polskie dziewczyny lecą na Szkopów, cóż poradzić - westchnął, nie dodając o Polskich chłopakach.

Fela

- Nie koniecznie. - odwzajemniła go, mrużąc dość uwodzicielsko oczy. - Gdybyś tylko nie był moim bratem... - zaśmiała się perliście, ocierając oczy ze śladów łez. Wtuliła ię w niego mociej, mrucząc niczym kot.

Polska

- Polscy faceci mają perwersyjne myśli o kimś innym - zaśmiał się chłopak. A po chwili turlał się po ziemi, zostawiając siostrę samą. - I nie są Niemki... - zaśmiał się, choć po chwili przestał. Z zamyśleniem dodał: - Ale Maria to spoko dziewczyna.... - wymruczał.

Fela

- A Polskie dziewczyny to niby nie mają? - popatrzyła na niego z kpiną w oczach. Popatrzyła na stojącą wódke, oblizujac lekko usta.
- Maryśka? Brat, nie mów, że Ci sie ona podoba. Na dwa fronty chcesz jechać? - również zamruczała.

Polska

- Oh, oh (musiałam XD) oczywiście, że mają~! Ale wara od wódki~! - uśmiechnął się na widok jej miny. - No i wiesz co? Jak możesz mnie tak ranić~! Ja tak tylko wkurwiałem Arthura podczas wojny, że zarywałem do dziewczyn z angielskich służb~! - dopiero po chwili coś zrozumiał. - Osz kurna, nie oto ci chodziło... prawda?

Fela

- Prawda, o coś innego. - przytaknęła i sięgnęła po alkohol. Zaczęła go obracać w palcach, patrząc na brata w skupieniu. - Więc?

Polska

- A po co miałbym jechać na dwa fronty? Albo wte, albo wewte - westchnął i zabrał jej butelkę. - Gorzej, że jakoś nie czuję się, ani pewny siebie, ani nic w ten deseń - mruknął. - Powiedzieć szczerze... Zawsze zaufam prędzej temu - tutaj seria wyzwisk dotyczących Arthura, trwająca dobrych parę minut - Brytyjczykowi, niż jej. Durna historia nu...

Fela

Odebrała mu wódkę. - No tak, ale jednak coś tam...wiesz... lubisz ją. Widziałam tą koszulkę z jej zdjeciem. - uśmiechnęła się kącikiem ust. - Na dwa fronty można zawsze, wierz mi.

Polska

Wkurzył się.
- Siostra. Ja nie mogę jechać na dwa fronty. To tak jakbym podzielił, moje niedawno sklejane, serce na dwa. Dziękuję bardzo~! - Wyjął z szafy koszulkę i rzucił w siostrę. - To było tak dla jaj. - Uspokoił się. - No pomyśl co by było. Jak Maria by się dowiedziała, to by mi chyba flaki wypruła, a Arthur by... Wolę niewiedzieć co by mi zrobił - wzdrygnął się. - A ty kogo byś mi radziła?

Fela

- Ja tobie nic nie poradzę. Nie mogę ingerować w twoje życie uczuciowe. I nie unoś się, żartowałam. - ściągnęła z głowy koszulkę. - Do kogo czujesz coś wiecej? Musisz sam wybrać... A z tym sercem... czas goi rany. Długo, ale goi...

Polska

- Umm... - zamyślił się. Wziął w dłoń butelkę i zacząć czytaj jej skład, doskonale wiedząc dla kogo jest przeznaczona. - Jakoś nie mogę sobie wyobrazić siebie dającego tę butelkę Marii - wyszeptał w końcu.