207 - Monako

Luksemburg

Uważnie zbadała ją wzrokiem i przygryzła wargę by nie wybuchnąć śmiechem. Niestety jej się to nie udało.
- Nie martw się~! Możemy kupić razem prezenty. A jeszcze lepiej byłoby je samemu zrobić. - obdarzyła dziewczynę szerokim uśmiechem.

Monako

Na początku pomyślała, że Lu śmieje się z jej problemu, a ona przecież naprawdę się martwiła. Zaczęła żałować, że wyrwała się z tym. Kiedy jednak okazało się, że dziewczyna nie myśli nic złego od razu jej ulżyło.
- Dziękuję. - uśmiechnęła się z wdzięcznością. - Czy mogłabyś mi pomóc? Z robieniem prezentów. Bo ja nie mam zbytniego talentu do takich rzeczy. - dodała już ciszej.

Luksemburg

Przerwała śmianie się i momentalnie oblała się czerwonym rumieńcem.
- Prz-przepraszam. - otarła łezki. - Oczywiście. Tylko musiałybyśmy kupić materiały. Dawno niczego nie robiłam... - wyznała spuszczając wzrok.

Monako

Już otworzyła usta, żeby spytać, co się stało, ale szybko je zamknęła. To byłoby niedyskretne. Widziała, że chodzi o coś nieprzyjemnego i to powinno wystarczyć.
- Nie martw się, słyszałam, że takich rzeczy się nie zapomina. - załapała ją za rękę. - W każdym razie, jeśli mamy coś zrobić, musisz mi i tak pokazać te sklepy.

Luksemburg

Zbolałym wzrokiem popatrzyła Margot w oczy. Była w tym zawarta ulga, podziękowanie i niesamowity ból. Do głowy powróciły nieprzyjemne wspomnienia, więc była wdzięczna dziewczynie za to.
- Byłam tam tylko raz... ale myślę, że jeszcze pamiętam jak dojść. - pociągnęła dziewczynę za sobą. - Chodźmy~

Luksemburg

Zapukał do pokoju i wszedł lekkim krokiem.
- H-hej~ Słuchaj Margot, chciałabyś pójść ze mną i Sisi na ciacho do kawiarni?