Sala Balowa

Luksemburg

Rozwarła szeroko oczy. Nie był zły...? Czuła, że po policzkach spływa jej coraz więcej łez. Przyłożyła mu rękę do bladego policzka.
- E-ej~ n-nie mdlej mi tutaj~ - uśmiechnęła się przez łzy. Jej oddech przyśpieszył i czuła lekkie wirowanie w głowie. - N-nie teraz.

Gość

Ujął jej twarz w swe dłonie i zaczął ją całować. Jego wargi mocno pieściły jej, nie przejmował się innymi. Po prostu całował się z Felcią... przy Justinie Timberlake'u!

Moherowy nińdzia

Zlizał z jej twarzy łzy.
- Przecież nie mdleję! Lu! - Uśmiechnął się do niej. Po chwili jednak uśmiech zniknął z jego twarzy. Oparł czoło o jej ramię i zaczął powtarzać w kółko niczym w gorączce: - Przepraszam, to moja wina. Przepraszam...

Luksemburg

- Z-za co ty mnie p-przepraszasz...? - odsunęła go od siebie i patrzyła mu w oczy. Cały czas miała przyśpieszony oddech i czuła, że za chwilę zemdleje. Zacisnęła ręce na jego ramionach i szczelnie powieki. - M-myślałam, że to ty b-będziesz na mnie zły... - wzięła głęboki wdech. - J-ja... nie jestem zła... jeżeli ty... no... - podniosła wzrok. Nie umiała tego powiedzieć.

Moherowy nińdzia

Zdziwił się.
- To moja wina, Lu. - Westchnął, uśmiechając się delikatnie. - Nie, dlaczego? Kocham cię, Lu, kocham wszystko co ty kochasz... Nie chcę cię obwiniać o coś, czemu ja jestem winien. - Pocałował ją delikatnie. Nie obchodzili go inni. - Lu, jeśli ty szczęśliwa, ja będę dzielić tą radość z tobą...

Luksemburg

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami i rozchylonymi usteczkami.
- T-ty... nie chcesz tego dziecka...? - spytała prosto z mostu. Zakręciło jej się w głowie, więc złapała go mocniej za ramiona. Oddychała głęboko czując łzy spływające z oczu. Pierwszy raz czuła się tak okropnie.

Moherowy nińdzia

Przez chwilę nie oddychał. Dopiero po chwili, czując ukłucie w klatce piersiowej, wziął łapczywie powietrze.
- Nic takiego nie powiedziałem! - otarł jej wierzchem dłoni jej łzy. - Ja CHCĘ! - Powiedział to głośniej niż zamierzał. Zapewne wyrwane z kontekstu słowa były dziwne... - Tylko nie byłem pewien, czy ty chcesz... - Uśmiechnął się do niej jak najpiękniej potrafił, choć cały drżał. Z emocji. Głównie radości...

Luksemburg

Chwile patrzyła na niego zamglonym wzrokiem a uśmiech na jej ustach z każdą sekundą rósł. W sumie cieszyła się, że usiedli zanim mu to powiedziała.
- To... chciałam usłyszeć. - szepnęła. Rumieniec niesamowicie piekł przyprawiając o mdłości. - Niedobrze mi. - zgięła się wpół. Ulga, niesamowita ulga mimo to nadal się bała.

Gość

Jego uwagę przykuły dwie osoby. Wyszczerzył się i pociągnął Felę za sobą nie zważając na protesty.
- HEJ!- Wykrzyknął waląc Franka w plecy.- Co tak sobie siedzicie, gołąbki? - W ogóle nie zauważył w jakim stanie jest Lu.

Fela

- Gilbert! - z jej ust wydobył się jęk niezadowolenia i wbiła mu łokieć w żebra. Nie dość, że sam przerwał w takim momencie, to jeszcze przerywa innym. Spojrzała na Lucie i zamrugała. Ona płakała....? W głowie zaczęły pojawiać się różne myśli, w końcu trafiła na tą jedyną... rozmowa u niej w pokoju.

Gość

- Za co? - Już chciał przekląć, kiedy podążył za wzrokiem Feli. - A... o... - Wyjąkał. Potem przeprosił i już chciał odciągnąć Felę, kiedy zaświtała mu w głowie myśl, że lepiej tego nie robić. Zrobił krok w bok chcąc odejść na bezpieczną odległość.

Fela

Posłała mu wzrok mówiący "No tak, zostaw mnie i idx si schlej. Fela sobie swietnie poradzi sama.".
Nie wiedziała co powinna w takim wypadku zrbić. bąknęła coś, o tym, że porozmawiają później i dała im chwilę na osobności.
z głosników zaczęła lecieć kolejna melodia, dobrze jej znana.
- You are my sun.... you are my earth.... - zanuciła cicho w rytm "Cry me A River".

Moherowy nińdzia

Objął ją mocno. Zmartwiło go, że się źle czuje. Wkurzyło go, że przyszedł Gilbert. Zmierzył go wzrokiem, wysyłając ostrzegawcze sygnały. Już chciał mu to powiedzieć, kiedy zaczął się oddalać.
- Lucie... - Wyszeptał, patrząc na Felcię wzrokiem zbitego szczeniaczka. Miał nadzieję, że im pomoże. Jej pomoże...

Luksemburg

Kątem oka zauważyła Felicję. Zrobiła jeszcze dwa głębokie wdechy i odsunęła się od Francisa z uśmiechem na ustach.
- H-hej... - zaczęła wykończona. Mdłości ustępowały, ale nadal miała wrażenie jakby siedziała na karuzeli. Musiała wyglądać okropnie. Łzy pewnie rozmazały jej starannie wykonany makijaż, twarz zdobił czerwony rumieniec.

Fela

Powoli znów do niej podeszła i złapała za rękę.
- Porozmawiajmy w bardziej ustronnym miejscu, dobrze? - poprosiła cicho. Skineła głową w stronę Francisa.
"Wszystko będzie dobrze, jestem z wami".