Altanka

Luksemburg

- Owszem, ale niestety takowego n-nie posiadam.
Zarumienił się.
- J-ja!? N-no c-co t-ty~! - przytulił do siebie książkę patrząc na Felka zmrużonymi oczami.

Polska

- No to nie marznij tylko chodź do mnie jak będzie ci zimno, źle czy coś.
Pstryknął mu palcem w nos. Specjalnie dał mu tamto pytanie. Lubił być czegoś pewny.

Luksemburg

- Um... z-zapamiętam. - naburmuszył się i lekko skulił.
- Au~! - pomałował nosek i lekko go zadarł. Strasznie nie lubił tego swojego dziewczęcego wyglądu. - T-to idziemy... g-gdzieś?

Polska

- To zależy co chcesz robić! - objął go mocno jednocześnie podnosząc z ławki. Lu był lekki, jednak po chwili postawił go na ziemi.
- Na co się decydujesz?

Luksemburg

Jeszcze raz potarł nos.
- Spacer? Ciacho? Biblioteka? - wzruszył ramionami. - W-wszystko lepsze od siedzenia t-tutaj... To t-takie... dołujące. - podrapał się po policzku.

Polska

- CIACHOOOO! KREEEEMÓWWWWKIII!! - Feliks aż podskoczył z radości.
A mówiąc szczerze wskoczył na ławkę i z niej spadł do tyłu, lądując tyłkiem na zamrożonym śniegu. Zaraz jednak szybko się podniósł.

Luksemburg

- N-nic Ci nie jest...? - chłopak wyciągnął rękę, ale szybko zrezygnował z pomocy.
- Cz-czyli cukiernia? - uśmiechnął się lekko. Był zadowolony, że nie tylko on jeden czasami zachowywał się niczym dziecko.

Polska

- Tak - objął go szybko i poprowadził. Najdłuższą możliwą drogą ale to miało swój czar. Bo mógł mieć Lu blisko siebie. W końcu jednak droga się skończyła.