Altanka

Luksemburg

Duża altana wykonana z ciemnego drewna otoczona niskimi krzakami. Dookoła jej krawędzi jest ustawiona ławeczka i kilka stolików. Na środku widnieje piękny wzór z jasnego drewna. Jest tam sporo miejsca by tańczyć, rozmawiać etc.
Wieczorem stwarza się tutaj niesamowita, romantyczna atmosfera. Pięknie wygląda w świetle światełek lub świeczek.

Lucie uparcie próbowała nie spaść z ławki. W rękach trzymała poplątane lampki choinkowe, które chciała pozawieszać wokół altany. W jej kraju uwielbiano obchodzić święta, więc nie wyobrażała sobie w tym roku ich nie mieć. Wszyscy w hotelu najwyraźniej o nich zapomnieli, dlatego postanowiła im przypomnieć.
Przekładając kolejne centymetry przez haczyki zachwiała się i cichutko pisnęła, gdy noga jej się obsunęła.

Polska

(kawałek czasu po ,,bójce" z Arthurem)
Chłopak już dłuższy czas szukał Lulu. Chciał się zapytać, czy przypadkiem nie wie gdzie jest Francis. Taki Francis mógłby wiedzieć, gdzie jest Litwa. Sprawy państwowe tuż przed świętami - nie ma to być personifikacją kraju.
Zobaczył ją niebezpiecznie chwiejącą się na ławce i szybko podbiegł do dziewczyny. Złapał Lulu oraz część łańcuchu z lampkami które trzymała.
- Pomóc ci? - zapytał. Na twarzy nadal miał fioletowego siniaka, ale reszta ciała miała się lepiej.

Luksemburg

Poczerwieniała i cichutko przełknęła ślinę.
- Dz-dziękuję i przepraszam~! - pomachała nóżkami na znak żeby ją postawił. Gdy bezpiecznie stanęła na nogach popatrzyła nieśmiało na Feliksa. - Jeżeli mógłbyś... - poruszyła palcami zrezygnowana opuszczając ręce związane poplątanymi światełkami. - Sama nie zrobię tego do przyszłego roku. - obdarzyła go szerokim uśmiechem. Zaraz potem delikatnie dotknęła jego siniaka. - Au. Musi boleć. Potem m-mogę zrobić Ci jakiś okład. - zaproponowała. - A tak poza tym, co tu robisz~?

Polska

Syknął cicho.
- Wiesz, chciałem się totalnie poskarżyć na Arthura, a tak na serio szukałem cię. Franek pilnuje tych ,,wakacji" w tym hotelu i chciałem go spytać o święta. Trza urządzić imprezkę nie? - uśmiechnął się szeroko. - Ale nie mogę go znaleźć...
I w tym momencie zadzwonił mu telefon. Dzwonił właśnie Francis. Przegadali ze sobą parę minut, obgadali sprawę z imprezą dwoma zdaniami.
- Mam się wszystkim zająć - stwierdził, gdy zakończył rozmowę. Uśmiechnął się niepewnie i podrapał po tyle głowy - pomożesz mi?

Luksemburg

- Arthura...? Nie ważne. A-a niby skąd Ci przyszło do głowy, ż-że jest z-ze mną~? - zająknęła się i uparcie zamilkła zanim palnęła jeszcze kilka słów. Nadal siłowała się z lampkami. Podczas, gdy Felek rozmawiał ona starała się zastanowić jakby jeszcze udekorować hotel... Potem Polska trochę zaskoczył ją tym pytaniem.
- J-ja? Mogę spróbować, ale wiedz, że niczego nie obiecuję. Jestem niezdarą i w ogóle...

Polska

- Ja myślałem, że wiesz gdzie jest. No, ale wiesz, lepsza niezdara z chęciami, niż jakbym musiał kogoś prosić, a ten ktoś by nie chciał - mruknął i wszedł na ławkę, stając obok niej. Zaczął rozplątywać łańcuch. - Arthur mi nabił siniaka, o to chodziło - zaśmiał się, po czym szybko zmienił temat. - O matko boska, kto to tak poplątał~!?

Luksemburg

- Przeleżały cały rok w mojej walizce, dlatego takie poplątane. I Lubię pomagać... zwłaszcza w święta. - uśmiechnęła się szeroko. - Arthur...? Na pewno mówimy o tej samej osobie? - podniosła brew zakładając światełka na kolejny haczyk. Wkurzona wystawiła rączki w jego stronę. - P-pomożesz~? Chyba się sama nie wydostanę...

Polska

- No rozumiem... I jasne... - po chwili jej ręce były wolne. Chłopak był dobry w rozplątywaniu - ile to razu musiał sam sobie zdejmować sznury z nadgarstków. - No i jeśli chodzi o tego wyspiarza, co je takie świństwa, że szkoda gadać... To mówimy o jednej osobie - uśmiechnął się sam do siebie. - Ciężką ma rękę - zaśmiał się w końcu.

Luksemburg

- Uderzył Cię? - zdziwiła się. - Dziękuję. - zawiesiła resztę lampek i podłączyła je. - Ładnie, co nie~? I jeżeli chodzi o Arthura to nie pozwólmy mu zabrać się za gotowanie, bo inaczej nie dożyjemy Nowego Roku. - zaśmiała się i pociągnęła go za rękaw. - Chodź, paskudnie wygląda ta śliwa. Zrobię Ci dobry okład.

Polska

- Nie chcę o tym więcej mówić - mruknął cicho. - Uderzył... - dał się pociągnąć, patrząc gdzieś na bok. - Ale wiesz... Jakbyś z nim żyła długi czas, to żołądek się przyzwyczaja do tych ich wymysłów - uśmiechnął się. - 42 lata w zupełności wystarczają - zaśmiał się.

Luksemburg

- Musiał mieć powód. - zaczęła tłumaczyć Brytyjczyka. Było jej smutno z tego powodu, ale na spokojnie próbowała go zrozumieć. - Rozumiem, droczę się. - posłała mu uśmiech. - Nawet smakuje mi jego jedzenie. Chociaż jeść to codziennie nie dałabym rady. - przez chwilę szli w ciszy.
- Jesteście ze sobą blisko, ne~? - posadziła Polaka na ławce niedaleko altanki i wyciągnęła wszystkie potrzebne jej rzeczy z torebki. Chłopak popatrzył na nią pytająco. Szybko wyjaśniła zanim zadał pytanie:
- Jestem niezdarą, mówiłam już. - przykleiła plaster z opatrunkiem na siniaku i uśmiechnąwszy się znów pociągnęła go do Sali Balowej. Tam było najwięcej roboty.

Polska

- Ano był, bo się tak jakby, trochę posprzeczaliśmy. Wiesz, jak on jest, co złego, to nie on i nie da rady mu powiedzieć, że nie jest święty, że nie popełnił żadnej winy w życiu.. - uśmiechał się do niej delikatnie próbując nie uciec przed jej palcami. Siniak jeszcze strasznie bolał. Potem wstali i udali się w stronę hotelu. Chłopak przed sami drzwiami do hotelu odpowiedział: - no tak właściwie, to nie wiem, jak to tak jakby między nami jest.

Monako

-To tutaj? - spytała rozglądając się. Miejsce było rzeczywiście przyjemne i ktoś nawet przystroił je lampkami. Miejsce wyglądało doprawdy czarownie.

Luksemburg

- Niom~ - okręciła się wokół własnej osi. - Hihi~ Są jeszcze moje lampki~ - usiadła spokojnie na ławeczce, machając nogami.

Monako

- Faktycznie, jeszcze wiszą. Właściwie kiedy trzeba zdjąć dekoracje? - usiadła obok i oszczędnym ruchem poprawiła spódnicę. Zauważyła coś leżącego na pod ławką naprzeciwko. Z ciekawością zaczęła wpatrywać się w przedmiot. Po chwili wstała i kucnęła, żeby ową rzecz wyciągnąć.
- Zegarek. - stwierdziła, wpatrując się w połyskujący srebrzyście przedmiot.