Staw

Luksemburg

Spojrzała na niego z lekką nieufnością. Szybko jednak porzuciła to myślenie i podeszła kilka kroków. Opatulając się marynarką próbowała utrzymać grzywkę w jednym miejscu tak by nie spadała na oczy. Niepewnie ułożyła dłoń na jego dłoni.
- Czy to możliwe by Bóg też był taki...? Przecież stworzył nas na swoją podobiznę więc czy i On posiada w sobie kilka cech tego co szydził? - spytała cichutko odwracając wzrok.

Moherowy nińdzia

Objął ją delikatnie ramieniem. Spojrzał w niebo po czym znowu zwrócił swój wzrok na Lulu.
- Często nam się wydaje, że tak. Karze nas za coś, robi nam na złość... Ale czy to czasem ni wychodzi nam na dobre? I... Czy w ogóle Bóg istnieje? - Zamyślił się.

Luksemburg

Spuściła głowę i lekko wtuliła się w jego bok.
- Myślę... że trzeba w Niego wierzyć. To dzięki wierze mamy nadzieję. A z kolei z nadziei wynika miłość... - zarumieniona uśmiechnęła się. Strasznie tego nie lubiła ale w policzkach powstały małe rowki. Zadrżała. Wiatr był coraz mocniejszy i strasznie przeszkadzała jej nieupięta grzywka. Wtuliła głowę w ramię Francisa.

Moherowy nińdzia

Pokiwał głową.
- Ale niektórzy ludzie kochają mimo tego, że nie wierzą. - Tym razem objął ją drugą ręką. - Ja wierzę, bo dzięki temu wiem, że mimo wszystko nie jestem sam... - Po tych słowach pocałował ją w czoło. Następnie odgarnął jej kosmyki włosów z czoła. - Jest już zimno. Chcesz wracać?

Luksemburg

Zarumieniła się znacznie. Wtuliła głowę w jego tors zaciskając pięści na kołnierzyku koszuli.
- Jeszcze chwilę. - szepnęła chłonąc jego zapach. Cichutko zaburczało jej w brzuchu. Nie jadła nic od przyjazdu więc była naprawdę głodna. Miała małą nadzieję, że chłopak tego nie usłyszał.

Moherowy nińdzia

Francis westchnął i mocniej ją przytulił. Nie chciał, aby zmarzła, a skoro nie chciała iść...
- Lulu... - Wyszeptał jej wprost do ucha. - Czy miałabyś ochotę pójść ze mną do restauracji?

Luksemburg

Zaniemówiła. Lekko odsunęła się od niego i spojrzała mu w oczy. 'Pójść...?' Zastanawiała się. Odwróciła wzrok i delikatnie uśmiechnęła się.
- Nie chcę jeszcze wracać do pokoju... więc... - ściszyła głos. - ...t-tak. - zaczęła zakręcać włosy na palec.

Moherowy nińdzia

- Nie musimy iść tam od razu. I tak musiałabyś wrócić do pokoju aby się cieplej ubrać... - Uśmiechnął się do niej i posmyrał ją palcem po policzku. - Podoba ci się tutaj, prawda?

Luksemburg

- T-tak, bardzo. - obdarzyła go szerokim uśmiechem. - T-to może ja wrócę do pokoju i spotkamy się... za dwadzieścia minut...? - zaproponowała. Nie potrzebowała za dużo czasu na przebranie się. Denerwowała się bardzo. Pierwszy raz szła na spotkanie z chłopakiem. Zdjęła jego marynarkę i cmoknąwszy go w policzek szybciutko podreptała do swojego pokoju. Była czerwona jak róża więc spuściła włosy na twarz.

Moherowy nińdzia

Uśmiechnął się. Zerknął na różę pływającą pośrodku stawu i- zakładając na siebie marynarkę- poszedł się przygotować. Miał nadzieję, że Lulu nie zapomni tego wieczoru. I nie będzie on ostatnim...

Polska

Prowadził chłopaka prosto nad staw. I nie, nie chciał go utopić.
- No, albo chłopaka, zależy, kto ci się spodoba - powiedział lekko zarumieniony. Powoli się ściemniało. Tu jest staw. Fajne miejsce, ale nie jesienią, bo pełno komarów jest. Tam jest boisko - wskazał z drugą stronę. - Ale nigdy na nim nie grałem, bo za cieńki w uszach jestem - zaśmiał się.

Luksemburg

- To w takim razie coś mi się zdaje, że szybko tam nie pójdę. - kucnął nad taflą wody i zaczął palcami ją rozpryskiwać.
- Skoro tak, to musimy razem zagrać. Straszna ze mnie noga w sportach. - zaśmiał się i podniósł wzrok na Felka.

Polska

- W takim razie ja cie zabiorę - chłopak podrapał się po głowie z zacieszem na twarzy. - A na boisko to tylko w ciepłe dni - mruknął i sam zadrżał. Robiło się coraz chłodniej. - Teraz wracajmy. Słońce zaszło, to jest zimno.

Luksemburg

- Chce Ci się...? W o-ogóle dzięki, że m-mnie oprowadzasz. - otrzepał spodnie i wyprostował się czując jak strzelają mu kręgi.
- M-miło się z Tobą spędza czas. - uśmiechnął się i wesołym krokiem przeszedł kilka metrów, po czym zatrzymał się, czekając na chłopaka.

Polska

- Z tobą również - zrównał się z nim krokiem. - No i chce mi się. Lepiej z tobą niż samemu. Z każdym lepiej niż samemu.
Westchnął cicho. Nienawidził samotności.