"Jantar"

Luksemburg

Z drugiego oka spłynęła łza po policzku. Wystawiła do niego palec wskazujący z przeźroczystym kółeczkiem.
- Szkło mi wypadło... - chlipnęła pocierając oko. Bolało jak cholera. Chyba wiedziała czemu woli okulary. Spuściła głowę próbując wytrzymać pieczenie, które już przechodziło.

Moherowy nińdzia

Z jednej strony trochę ulgi, że to nie jego wina. Westchnąwszy wstał ze swojego miejsce i ukucnął tuż obok dziewczyny. Objął ją delikatnie lewą ręką patrząc na przezroczyste łzy. Wziął serwetkę i otarł jej mokry policzek.
- Często nosisz szkła? - Spytał nie zdejmując dłoni z jej pleców.

Luksemburg

Kiwnęła głową na tak.
- P-pierwszy raz w sumie... mi się tak zrobiło. - przymrużyła oko. Dziwne uczucie widzieć jednym okiem ostro a drugim rozmazany obraz. Była wręcz pewna, że rozmazała sobie tusz ale teraz się to nie liczyło. Spojrzała nieśmiało na Francisa.

Moherowy nińdzia

Odłożył serwetkę na talerz. Przyjrzał się jeszcze raz badawczo dziewczynie po czym wstał z kucków.
- Chcesz już wracać? Albo wrócić się po okulary...? - Drugie zdanie cichutko wyszeptał.

Luksemburg

Czuła się winna, że zniszczyła miłą atmosferę. 'Niech to...' Spuściła głowę przysłaniając twarz włosami.
- Przepraszam na chwilę, zaraz wrócę. Zostańmy jeszcze. - obdarzyła go szerokim uśmiechem i ruszyła do łazienki.
Na miejscy oparła głowę o zimne kafelki. Zrobiwszy parę wdechów wyjęła drugie szkło i zastąpiła je okularami. Smutno popatrzyła w lustro i odliczyła uderzenia serca. Gdy zwolniły do prawidłowej szybkości postanowiła wrócić do partnera.

Moherowy nińdzia

Gdy wróciła, on siedział już na swoim miejscu. Talerze były sprzątnięte, a zamiast tego stały małe talerzyki i kilka rodzai ciast. Wino też było rozlane do kieliszków.
- Nareszcie, Lu. - Uśmiechnął się do niej. Nie sądził, że miała okulary na wszelki wypadek. Widocznie dziewczyny miały dar przewidywania "nagłych wypadków". - Co do róż to i tak je zasadzę, wierz mi. Nie łamię danego słowa tak przepięknej damie!

Luksemburg

Zarumieniła się i usiadła na krześle. Oczy jej się rozszerzył na widok tylu pięknych ciast. Kolory, kształty i zapachy strasznie zafascynowały ją. To było takie romantyczne~
- Jakie śliczne. - wskazała na babeczkę z kremem i bukietem owoców. Zaśmiała się szczerze poprawiając okulary. Dla tego nie lubiła ich nosić. Ten niekontrolowany odruch poprawianych okularów był jej zmorą. - A za róże, dziękuję. - przyciszyła głos.

Moherowy nińdzia

- Cieszę się, że ci się widok tych słodkości podoba. Mam nadzieję, że równie dobrze będą ci smakować! - Nałożył sobie jedno ciasto na talerzyk, a następnie wziął łyżeczką jeden kęs i... Powędrował to w stronę ust Lulu.
- Powiedz "aa"- Zaśmiał się perliście.

Luksemburg

Popatrzyła na niego z dziwną iskierką w oku i uchyliła lekko różowe usteczka.
- Aa. - zjadła kęs i przymknęła oczy z rozkoszy. Chyba wiedziała czemu uwielbia koniec posiłku. Najlepsze zawsze zostawiali na koniec! Przyłożyła dłoń do ust zasłaniając rosnący uśmiech.

Moherowy nińdzia

Ciesząc się, że Luksemburg to grzeczna dziewczynka, wziął na łyżeczkę kolejny kęs i czekając, aż Lu przełknie tamten, podał jej go.
- Widzę, że ci smakuje. Nawet nie wyobrażasz sobie, jakie to piękne dla każdego mężczyzny widzieć, jak dziewczyna cieszy się tym, co on przygotował dla niej na ich pierwszej randce! - Zanim pomyślał, powiedział. Kurde! Powiedział to na głos! Jednak swoją głośną myśl zamaskował ponownie się śmiejąc.

Luksemburg

Nie usłyszała dokładnie co powiedział ale wyłapała kilka słów.
- Ty to przygotowałeś~? - zjadła kolejny kawałek z jego łyżeczki. Przeżuwając podniosła łyżeczkę i nałożywszy sobie mały kawałek ciasta podała mu. - Teraz ty. - uśmiechnęła się i zanuciła jakąś melodię. - Aa~

Moherowy nińdzia

- Oui, ja. Jak ty się szykowałaś sprowadziłem to tutaj. Aa! - Cieszył się, że Lulu się zgodziła. Z nikim tak dawno nie spędzał tak miło czasu! A potem Prusy będzie go męczył i dręczył i wypytywał się, cóż to się stało. Z resztą, Tosiek najprawdopodobniej też... Po chwili on dał Lu kolejny kęs.

Luksemburg

Zjadła już chyba trzeci kawałeczek i ponownie uśmiechnęła się. Czuć było w wypiekach Francisa TO COŚ. Podała mu kolejny kawałeczek i zanuciła razem z nagraniem, które wypełniło pomieszczenie.
- Już chyba wiem czemu lubię tak bardzo kuchnie świata. - zamyśliła się. - Tu chodzi tylko i wyłącznie o desery~! - zaśmiała się obracając pierścionki na palcach.

Moherowy nińdzia

- Słyszę twe nucenie i dochodzę do wniosku, że pięknie śpiewasz! - Mrugnął do niej. Dał jej kolejny kawałek i spojrzał na jej pierścionki. Piękne, dziewczęce, pasujące do jej delikatnej osoby. - Brakuje ci jednego... - Wyszeptał z rozmarzeniem.

Luksemburg

Przełknęła kolejną porcję słodkości i niewinnie oblizała usta.
- J-ja? Nie potrafię dobrze śpiewać. - obdarzyła go słodkim uśmiechem. - Wspomniałeś, że interesowałeś się śpiewem... Chciałabym Cię kiedyś posłuchać... - wyprostowała palce i przyglądnęła się im. Faktycznie brakowało jednego.
- Pasowały by tutaj taki najzwyklejszy, bez szczególnych ozdób. - stwierdziła. - Taki, który nie wyróżniał by się za bardzo od innych. - szepnęła.